"Skrepowanie"

*Powtorzyla ze smiechem w glosie*

Przyznaj sie, ze zawsze chciales to zrobic.

*Wyszczerzyla sie do niego porozumiewawczo*

Niewolnictwo powiadasz? Bo wiesz... Ja mam wysokie wymagania.

*Zlapala poduszke i wycelowala w niego*

To co? Gotowy?

*Rzucila poduszka zanim zdazyl odpowiedziec*

Chyba ktos tu gra nieczysto...

*Powiedziala kladac dlon na jego policzku*

Nie podoba mi sie to...

*Zamknela oczy a ich wargi odnalazly sie. Przyciagnela go do siebie*

*Zdziwila sie. Naprawde odsunal sie od niej? Chyba pierwszy raz kiedy tak bardzo chciala go pocalowac i to ON sie odsunal. Nie mogla wyjsc z podziwu*

Dobrze sie czujesz?

*Zapytala niepewnie i opadla na fotel.*

Nigdy nie dalabym Ci wygrac.

*Nie musiala tego nawet mowic, przeciez dobrze o tym wiedzial.*

Co? Niewygodnie?

*Zapytala slodkim glosem. Udawanym oczywiscie i popchnela go tak, zeby spadl z fotela*

Ktos chyba sie za bardzo rozgoscil.

*Zasmiala sie*

Spokojnie, moj dywan tez jest wygodny. Caaaly dla Ciebie.

*Wyszczerzyla sie i oparla bose stopy o szklany stolik, rownie zimny, co jej nogi*

Nawet o tym nie mysl! W dodatku na MOIM dywanie...

*Krzyknela wylapujac jedna z jego mysli.*

Jak bardzo chcesz to w pokoju goscinnym tez jest dywan... I to podobno ja mam dziwne fantazje.

*Skrzywila sie lekko ale chwile pozniej zachichotala*

Chcialam Ci zaproponowac jedno z wolnych lozek, no ale skoro wolisz dywan....

Chyba zrozumialam co masz na mysli mowiac "piesek"

*Popatrzyla na niego i pokrecila glowa.*

I naprawde nie chce sprawdzac...

*Zasmiala sie*


W takim razie pokoj goscinny jest tam. Nie bedziesz przeciez wracac do domu w taka pogode...

*Co z tego, ze istnieje magia i moze sie tam dostac w dwie sekundy. Otworzyla drzwi przed nim*

Reczniki sa w pierwszej szufladzie.

*Wskazala dlonia na komode*

[piesek, od tylu... nie graj ze mna]

*Oparla glowe na nim i przymknela na chwile oczy*

Tak... Tak, wiem.

*Wyrwala sie z objecia i musnela wargami jego policzek*

Dobranoc Pat.

*Usmiechnela sie jeszcze blado i ruszyla w kierunku swojego pokoju. Rzucila sie na miekkie lozko i przytulila najblizej lezaca poduszke. Wpatrywala sie w ramke na zdjecia lezaca na jej szafce nocnej. Oliver. Zamknela oczy. Znala jego twarz na pamiec, nie musiala sobie przeciez przypominac. Podciagnela nogi do piersi wsluchujac sie w dzwieki nocy. Deszcz koil jej uszy.*

Dlaczego wszystko jest tak trudne...?

*Zapytala sama siebie i rzucila poduszka o sciane*

*Poduszka, którą rzuciła Emily uderzyła w ścianę przelatując przez srebrną mgłę. Po paru sekundach z jej obłoków wyłonił się mężczyzna w czarnym, ociekającym woda płaszczu. Kropelki opadały na podłogę tworząc w okół niego mokrą plamę. Jego czerwone oczy wpatrywały się w twarz Emily. Jego oczy i twarz nie wyrażały żadnych emocji. Jak zwykle. Czy on w ogóle posiadał jakieś emocje? Czy może wyłączył je setki lat temu? To wie tylko on jeden... Po dłuższej chwili zdjął z głowy kaptur, ukazując swoją twarz, chociaż dziewczyna na pewno od pierwszej sekundy wiedziała kto przed nią stoi. Jego usta wykrzywiły się w nic nieznaczącym uśmiechu.* Tęskniłaś? *W końcu z jego ust wydobył się jakiś dźwięk. Oblizał wargi czekając na moment kiedy ugasi swoje palące pragnienie.*

*Spojrzala na Olivera i przelknela sline wpatrujac sie w jego postac. Nie mogla oderwac wzroku nawet na sekunde. Tyle mysli w jednym czasie nie dawalo jej spokoju*

Oliver... Jak moglabym nie tesknic?

*Zapytala niepewnym tonem. Oczywiscie, ze tesknila. Bardziej niz za kimolwiek... Poza miloscia, ktora darzyla Olivera laczyla ich tez inna wiez. Byl jej stworca... Usmiechnela sie blado. Nawet jesli przyszedl sie tylko posilic... Przyszedl do niej. Stal teraz przed nia. Jej oczy lsnily w ciemnosci. Gdyby serce Emily wciaz zylo, na pewno wyrwaloby jej sie teraz z piersi. Starala sie ukryc emocje*

*Podszedł do niej i stanął z tyłu odgarniając jej włosy na bok. Wciągnął głęboko powietrze delektując się tym wyśmienitym zapachem. Mało kobiet pachnie tak pięknie. Niewiele rzeczy zasługuje na określenie "piękne" w jego ustach. Czy on tęsknił? Czym są dwa lata w porównaniu do jego życia. Można je nazwać dwoma tygodniami dla śmiertelnika. A Emily żyła jeszcze stanowczo za krótko, by rozumieć ta miarę. Dopiero po pierwszym stuleciu wszystko się zmienia...* Nie mogłabyś. *Powiedział wysuwając kły. Wgryzł się mocno w jej szyję, przegryzając twardą, wampirzą skórę. Zimna, pyszna krew zaczęła go wypełniać. Był głodny. Był naprawdę bardzo głodny. Nie pozwolił sobie na zabrudzenie swojej krwi pożywiając się człowiekiem. Nie cierpiał ciepłej krwi. Ilość osocza którego już wypił z pewnością zabiłaby już człowieka. Emily jednak mógł wyczyścić do jej ostatniej kropli. Przestał kiedy poczuł, że dziewczyna powoli traci siły. Nic jej nie będzie, za parę godzin krwinki się zredukują. Nie zwrócił najmniejszej uwagi na mężczyznę, który wszedł do pokoju. Był kolejnym nic nieznaczącym obiektem w tym pokoju. Bez najmniejszego wysiłku położył Emily na łóżku i musnął wargami jej usta.* Zawszę mogę na Ciebie liczyć. *Powiedział, chociaż wola Emily  nie miała tutaj najmniejszego znaczenia. Teraz czuł się o wiele lepiej.*