*Wszedł w boczną ulicę był wkurzony. Jakichś młody mężczyzna zaczął go zaczepiać.*Zostaw mnie!*warknął, ale tamten nie odpuścił szedł za nim i szedł. Odwrócił się. Uśmiech spełzł z twarzy mężczyzny. Widok który zobaczył był ostatni w życiu. Kły młodego profesora powiększyły się, oczy zwęziły a rysy twarzy nienaturalnie wydłużyły się. Wbił kły w szyję nachodzącego go młodziana. Już dawno nie stracił nad sobą panowania. Przestąpił przez martwe ciało i wyszedł z dzielnicy. Zniknął*

*Weszła do jednego sklepu szukając czegoś co przykuło by jej uwage zaraz potem wyszła jakiś dureś zaczą gwiazdać a potem inni się dołączyli ignorowała ich szła spokojnym krokim *

*Dziewczyna opierała sie plecami o sciane jednego z budynkow, znajdujacych sie w tej przerazajacej dzielnicy. Ubrana w czarne, dobrze dopasowane rurki i jej ulubiona skorzana kurtke swietnie wtapiala sie w noc. Jedynie jej martwe oczy zdawaly sie lsnic w ta lodowata noc. Juz na pierwszy rzut oka, mozna bylo poznac, ze Emily wydoroslala. Przestala byc niezrownowazona nastolatka... Jej oczy wpatrywaly sie w nieruchomy cel. Wsunela lodowate dlonie do kieszeni spodni oczekujac.... No wlasnie? Czego?*

*Zasmiala sie ponuro.... A jednak na jej twarzy pojawil sie cien usmiechu. Podazyla za nim wzrokiem*

Pat...

*Wyszeptala cicho. Wiedziala, ze sie obroci. Poprawila kasztanowe loki, opadajace na jej ramiona. Uniosla lekko glowe, a jej oczy lsnily jeszcze bardziej niz przed chwila. Sekundy mijaly niczym wiecznosc, nawet dla niesmiertelnej istoty. Obcasy koturnow wbijaly sie w nierowne podloze. W powietrzu mozna bylo wyczuc wilgoc.*

Tak, to moje imie.

*Powiedziala, spokojnie, pojawiajac sie kilka centrymetrow przez jego twarza. Na jej twarzy mozna bylo dostrzec niepewny usmiech*

Co facet jak Ty robi sam w tak niebezpiecznej dzielnicy?

*Zapytala prowokujacym tonem i zachichotala.*

*Przymruzyla tylko oczy. Oczywiscie, ze wiedziala.*

Tylko sprobuj.

*Powiedziala ukazujac kly*

Jesli bym nie chciala, nie bylbys w stanie nawet mnie dotkac.

*Przechylila powoli glowe jak to miala w zwyczaju*

Wiec? Interesy? Nie widze innego powodu... Chyba, ze starales sie mnie szukac.

*Zasmiala sie cicho wpatrujac sie w jego oczy*

*Rany... Kiedy Inez ostatnio była w Angli? Miała wrażenie jakby minęły całe wieki, jakby zapomniała tego języka, jakby nigdy tu nie mieszkała... Od czasów zamknięcia szkoły nie ruszała się z Hiszpanii. Krążyła tylko między swoim domem, a domem ojca. Nie miała kontaktu z nikim ze szkoły. Tylko raz wyskoczyła z Wendy i Khat na piwo i raz spotkała się z Sethem. O dziwo był to jeden z nielicznych razów, kiedy się z nim nie pokłóciła, albo śmiertelnie nie obraziła. Klękajcie narody! Ale wracając do tu i teraz. Wspomnienia tego najlepszego okresu jej życia zaczęło ją przytłaczać, więc postanowiła przejść się znajomymi ulicami. Była tutaj tylko raz, kiedy ratowała życie Emily krwistym kamieniem. Uśmiechnęła się na to wspomnienie. Co to jej się wtedy stało, że wampir był niemal umierający? Zabijcie mnie, ale nie pamiętam...
Szło z rękami głęboko w kieszeniach i patrzyła pod nogi, chowając twarz przed zimnem w czerwono-czarnej arafatce. Zaczynało się robić naprawdę zimno... Jesień.
Mało brakowało a minęłaby dwójkę ludzi na rogu. Mało brakowało, a przeszłaby nie zwracając na nich uwagi. Coś jej kazało się zatrzymać i spojrzeć przez ramię. Jej oczy otworzyły się szeroko w niemym zdumieniu. Stała tak i mrugała nie wierząc w to co widzi, by po paru sekundach rzucić się na tą dwójkę i złapać ich w ogromnym uścisku.* Emiś! Pat! Uszczypnijcie mnie, bo chyba śnię! *Pisnęła radośnie nie dbając o to, że odcina im prawdopodobnie dopływ tlenu. A przynajmniej jednemu z nich... A to pech! Przerwała im tak romantyczne chwile!*

Ostatnio edytowany przez Inez Herid (2013-09-26 21:28:44)

*Westchnął. Innymi kobietami... innymi.. kobietami. Pokręcił głową.* Witaj Inez.*Powiedział cicho głosem smutnym jak.. sam nie wiem jak smutnym, ale pewnie bardzo smutnym.* Co u Ciebie?*Spytał i uśmiechnął się sztucznie.* Emily..Ja..*Ponownie pokręcił głową.* Kocham Cię!*Powiedział głośno.*

*Odsunęła się w końcu pozwalając Patowi na swobodne oddychanie i sama została przyduszona przez Emi. To się chyba nazywa karma... Z jej ust nie znikał szeroki uśmiech patrzyła to na jedno to na drugie i aż jej się zrobiło ciepło na sercu. Nie spodziewała się, że kogoś tu spotka. Nawet nie śmiała pozwolić sobie na nadzieję, że z kimś pogada. Życie lubi robić niespodzianki.* Naprawdę miłe powitanie Emi... *Wywróciła oczami, ale wciąż się uśmiechała.* Właśnie w tym momencie was obściskuję! Nawet nie wiecie jak się stęskniłam! *Powiedziała radośnie i ponownie ich przytuliła. Nie powiedziała, że nie mogła już znieść swojego własnego towarzystwa i szalała z samotności w czterech ścianach swojego domu.* Rany prędzej bym się spodziewała spotkać tutaj różowego hipogryfa, niż dwoje ludzi z tej wymarłej szkoły! *Powiedziała chowając ręce w kieszenie, by nie ryzykować już odsiadką za uduszenie człowieka.*